Wersja: marzec 2013
Protokół sieciowy to zbiór reguł, które określają sposób przesyłania danych między aplikacjami oraz - w tym kontekście - między klientem a serwerem bazy danych.
Reguły protokołu są implementowane w sterownikach sieciowych. Sterownik sieciowy zawiera kod, który formatuje dane podczas ich wysyłania z klienta do serwera bazy danych i z serwera bazy danych do klienta.
Klienty i serwery bazy danych uzyskują dostęp do sterownika sieciowego za pośrednictwem interfejsu programistycznego sieci. Interfejs programistyczny sieci zawiera wywołania systemowe lub procedury biblioteczne, które zapewniają dostęp do narzędzi komunikacji sieciowej. Przykładowym sieciowym interfejsem programistycznym jest interfejs TLI (Transport Layer Interface, interfejs warstwy transportowej) w systemie UNIX. Przykładowym sieciowym interfejsem programistycznym jest interfejs WINSOCK (interfejs programowania z użyciem gniazd) w systemie Windows.
Zaletą protokołu sieciowego jest możliwość obsługi komunikacji klient/serwer między klientem a serwerem bazy danych znajdującymi się na komputerach o odmiennej architekturze i różnych systemach operacyjnych.
Serwer bazy danych można skonfigurować w taki sposób, aby obsługiwał więcej niż jeden protokół, ale tę opcję można zastosować tylko wówczas, gdy niektóre klienty korzystają z protokołu TCP/IP.